สวัสดีค่ะคุณ ชัชวิทย์ฟังจากที่เขียนไปก็รู้ว่าคุณเหนื่อยจริง ๆ ซึ่งความรู้สึกเหนื่อย ท้อแท้ก็อาจเกิดขึ้นได้กับทุกคนเป็นครั้งคราว โดยเฉพาะในขณะนี้เมื่อทุกอย่างดูรุมเร้าเหมือนจะมองไม่เห็นทางออก แต่ลำพังตัวคนเดียวคงไม่เป็นไร แต่เมื่อมี"ลูก" อยู่ในอ้อมกอดด้วย ก็เป็นหน้าที่ความรับผิดชอบของเราที่จะละทิ้งเขาไปไม่ได้ เหมือนยืนอยู่ริมฝั่งน้ำ จะต้องข้ามไปอีกฝั่งขณะที่คลื่นลมแรง เราคงต้องพิจารณาว่าทำอย่างไร เราสองคนพ่อลูกจะข้ามไปได้อย่างปลอดภัย ลูกยังเล็กช่วยตัวเองไม่ได้ เราเองก็อ่อนแรง ขาดอุปกรณ์เครื่องมือ หรือผู้คนจะช่วยเหลือ แต่อยู่ที่เดิมอาจได้รับอันตราย ขณะเดียว"ตัวช่วยก็พอมีบ้าง" ถ้าเราจะมองหา ที่ผ่านมาคนไทยไม่ค่อยมองหาตัวเลือกมากเท่าไร เพราะพึ่งพ่อแม่ปู่ย่าตายายให้แบกภาระเลี้ยงดูลูก ๆ แทนเรา เพราะหน่วยงานของรัฐดูเหมือนไม่มีคุณภาพและประสิทธิภาพที่ดีเพียงพอจะช่วยแบ่งเบาภาระประชาชน ตั้งแต่เมื่อกว่าสามสิบปีที่ประชาชนจะมองหาสวัสดิการจากรัฐไม่มี จนถึงทุกวันนี้ที่เราดูเหมือนจะเป็นประเทศที่ได้ชื่อว่าที่ร่ำรวยขึ้นมาก แต่ความช่วยเหลือจากรัฐก็ยังน้อยและด้อยคุณภาพ ทั้งที่ใช้งบประมาณจากภาษีประาชนไปหลายพันล้านบาทต่อปี และคนไทยผู้เสียภาษีก็ยังไม่คุ้นกับการเรียกหาสิทธิและสวัสดิการที่รัฐควรจะต้องจัดหาเอาไว้ให้ในภาวะวิกฤติดังกรณีของคุณชัชวิทย์ขณะนี้ อย่างไรก็ตาม ปัญหาที่คุณกำลังเผชิญ ทั้งปัญหาที่ยังต้องเลี้ยงดุลูกที่ยังเล็ก(ตามลำพัง) ปัญหาหนี้สิน งานที่ทำ รายได้ไม่พอเลี้ยงดูลูกและตัวเอง และค่าครองชีพก็มีราคาสูงขึ้นอยู่ตลอดเวลา จะไปกู้หนี้ยืมใครก็ไม่มี หากมีก็มีแต่เจ้าหนี้นอกระบบที่โหดร้าย จนมองทางไหนก็ดู"ตัน" ไปหมดอย่างที่คุณรู้สึก แต่ชีวิตของเราทุกคนที่คนรุ่นเก่าพูดเอาไว้เสมอ "ชีวิตคือการต่อสู้ ศัตรูคือพลัง" คนโบราณพูดไว้ไม่ผิดหรอก อย่างน้อยก็ต้องลองสู้ดูสักตั้ง! ตอนนี้ "ศัตรูของเรา คือความอัตคัต ความไม่พอ หรือความยากจน" และคนที่ต้องการมากกว่าเราก็คือ "ลูก" เขาจะอดอยากอย่างเราคงไม่ได้ ตัวช่วยกรณีลูกคือ หน่วยงานของรัฐ คือกระทรวงการพัฒนาสังคม และความมั่นคงของมนุษย์ มีหน่วยงานย่อย ดูแลเรื่องสวัสดิการสังคม ความเป็นอยู่ เรื่องที่พักอาศัยชั่วคราว อาหารอุปกรณ์เครื่องใช้ในครัวเรือน ส่งเสริมสนับสนุนและพัฒนาด้านการศึกษา สุขภาพร่างกายและจิตใจให้กับเด็ก ผู้สูงวัย และผู้พิการ ทั้งในกรุงเทพมหานครและทุกจังหวัดทั่วประเทศ ได้รับงบประมาณจากรัฐบาลมากเพียงพอจะช่วยให้ประชาชนพอจะมีอยู่มีกินพอใช้ได้ แต่ประชาชนส่วนใหญ่ไม่รู้เพราะ กระทรวงฯนี้ไม่ค่อยเปิดเผยตัวเองอย่างสง่างาม นอกจากจะมีเรื่องต้องตรวจสอบ ถึงวันนี้สถานการณ์สิ่งแวดล้อมที่กำลังเปลี่ยนแปลงและประชาชนนับวันจะทุกข์ยากมากขึ้น จึงสมควรที่ ประชาชนผู้เกี่ยวข้องกับการพัฒนาประเทศและเป็นผู้เสียภาษี ที่กำลังสนุกสนานกับการใช้ "โซเชี่ยลมีเดีย" ทุกวันนี้ ควรหันมาค้นหาสอบถามและทวง "ิสิทธิ " ที่ประชาชนพึงมีพึงได้รับ หรือเมื่อวันหนึ่งต้องอยู่ในภาวะวิกฤติ เพื่อใช้เป็นตัวช่วยโดยตรงใด้ในสถานการณ์ที่จำเป็นโดยไม่ต้องรู้สึกผิดหรืออับอายกับการจะถามหาสิทธิในฐานะประชาชนคนหนึ่ง ถึงตอนนี้ คุณชัชวิทย์คงพอจะมองเห็นบ้างแล้วว่า คุณยังมีสถานที่รับเลี้ยงหรือดูแล ที่คุณสามารถขอฝากลูกเพื่อได้กินอิ่ม นอนหลับ ไปโรงเรียนได้สักระยะหนึ่ง เพื่อคุณจะได้จัดการเรื่องงานที่กำลังทำอยู่ หนี้สินที่ต้องเคลียร์ ตลอดจนเรื่องที่พักอาศัยของคุณและลูกในอนาคต นอกจากนั้นหน่วยงานเอกชนหรือ NGO เช่นมูลนิธิเด็ก บ้านพักฉุกเฉินสำหรับเด็ก บ้านอุ่นรักของ กทม ซึ่งคุณสามารถไปเยี่ยมและเลือกใช้บริการได้ แต่แนะนำให้ใช้บริการของรัฐ หากเขาทำไม่ดีเราก็ไปแนะนำแก้ไขต่อไปได้ เพราะเขาใช่เงินจากภาษีประชาน ต้องให้บริการและต้องพัฒนาบริการให้มีคุณภาพให้ได้ ไม่เช่นนั้นก็ไม่ต้องรับเงินจากรัฐ! คุณชัชวิทย์พอจะเห็นทางออกของปัญหาขณะนี้ของคุณบ้างหรือยัง เรามีรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งแล้ว เพราะฉะนั้นเขาต้องทำอย่างที่สัญญาไว้กับประชาชน ที่ผ่านมา คนไทยเป็นคนใจดีไม่เคยเรียกร้องสิทธิ ใครเอาเปรียบทำไม่ดี เราก็ว่า "ไม่เป็นไร" จนวันนี้พวกเรามากมายเดินมาถึงปลายทางที่ไม่ต่างจากคุณชัชวิทย์ ถ้าไม่พยายาดจัดการอย่างที่พูดมา จะหาวิธีไหน บอกด้วยคะเผื่อจะได้นำไปใช้ แต่ที่แน่ ๆ คือ ชีวิตนี้ ไม่มีทางตัน! ไม่เช่นนั้นพ่อแม่ปู่ย่าตาทวดของเรา จะอยู่กันมาจนถึงพวกเราทุกวันนี้หรือ ลองไตร่ตรองดูนะ เขียนไปใหม่ได้ค่ะ ตั้งสติให้ดี ดูแลเพื่อนร่วมทางของคุณด้วย ขอให้โชคดีทั้งสองคน