คือเราเช่าหออยู่คนเดียวค่ะ สภาพแวดล้อมของหอภายนอก ภายในค่อนข้างโอเคเลยทีเดียวเมื่อเทียบกับหออื่นๆบริเวณใกล้ๆ อยู่แรกๆรู้สึกโอเคมากแต่ก็โอเคได้ไม่นาน อยู่สักพักเราก็เริ่มรับรู้ว่าตัวหอมันไม่ได้เก็บเสียงได้ดีเท่าไหร่ คนคุยกันหรือคุยมือถือเสียงดัง ทำกับข้าว กินข้าววางจาน วางช้อนแรงๆก็จะได้ยินแล้วหรือแม้แต่ปิดประตูห้องน้ำแรงก็สะเทืิอนถึงกันได้แล้ว ซึ่งข้างห้องเราเป็นผู้ชายอายุกลางๆคน เริ่มแรกเลยคือเขาชอบคุยมือถือตอนดึกเสียงดัง แบบ 4ทุ่ม 5ทุ่มกว่าคุยหัวเราะดังๆเสียงมันก็จะแทรกเข้ามา เพราะประตูห้องมันติดๆกันแล้วก็ชอบพาเพื่อนมาตี้ที่ห้องบ่อย คุยกันเสียงดัง บางทีก็ชอบเปิดห้องนั่งคุยกัน ในกฎของหอมีข้อที่บอกว่าห้ามทำเสียงดังรบกวนคนอื่นอยู่ เราเลยตัดสินใจแจ้งคนดูแลหอไป แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยยังเป็นแบบเดิมเราไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยแจ้งเจ้าของหอบ่อยๆ ในรอบที่เรารู้สึกไม่โอเคซึ่งมันก็เหมือนเดิมและเราพึ่งมารู้ว่าคนดูแลกับข้างห้องน่าจะสนิทกัน เราก็เลยถึงบางอ้อว่า อ๋ออ น่าจะเพราะแบบนี้ถึงได้ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย และพอเราแจ้งไปบ่อยคนดูแลหอก็เริ่มจะไม่สนใจและข้างห้องก็คงจะเริ่มจะแผลงฤทธิ์เยอะขึ้น เราพยายามอดทนที่จะไม่ทำประชดประชันกลับคืน แต่มันเครียดมากเพราะเราเป็นคนค่อนข้างไม่ค่อยสุงสิงกับใครและเราแทบจะไม่ทำเสียงดังรบกวนห้องอื่นเลย พยายามใช้คติว่าไม่ชอบอะไรอย่าทำแบบนั้น จะคุยมือถือหรือเปิดเพลง ดูหนังเราใส่หูฟังตลอด ไม่กล้าเปิดเสียงดังเลย จนรู้สึกเหนื่อยแบบทั้งที่เราเกรงใจคนอื่น ทำไมเขาถึงไม่รู้จักเกรงใจเราหรือห้องอื่นๆบ้าง บางครั้งอดไม่ไหวเราก็มีกระแทกกลับนะ คือเราแค่อยากอยู่แบบสงบๆพอมันสงบไม่ได้มันทำให้เรารู้สึกเครียดมาก แล้วก่อนหน้านี้เขาเสียงดังจริงแต่ก็ยังเป็นช่วงๆ ยังพอมีช่วงให้เราสงบจิตสงบใจได้บ้าง จนเราเองเริ่มที่จะชินได้บ้างแล้วแบบพยายามไม่ถือสาได้แล้ว แต่หลังจากที่เขาพาแฟนหนุ่มย้ายมาอยู่ด้วยคือหนักกว่าเดิมอีก เวลาทำกับข้าวหรืออื่นๆก็จะกระแทกแรงและเปิดประตูห้องไว้แทบทุกวัน ปิด-เปิดประตูห้องน้ำแบบแรงมากตอนดึกๆ แล้วเราเป็นคนหลับยากพอจะหลับๆได้แล้ว เขาเข้าห้องน้ำตอนดึกแล้วกระแทกประตูดัง เสียงประตูมันปึง ปังมันก็ทำให้เราสะดุ้งตื่นและนอนต่อไม่ได้ เราเป็นคนที่ตื่นตัวไวพอมีเสียงอะไรหน่อยก็รู้สึกตัวแล้ว พวกเขาพากันทำแบบนี้อยู่พักนึงจนเราหงุดหงิดกว่าเดิมและเราเกลียดพฤติกรรมของเขามาก มันทำให้เรากลายเป็นคนระแวงเสียงไปเลย เราไม่ชอบความรู้สึกตอนนอนแล้วต้องตื่นมากลางคันแบบหงุดหงิดแบบนั้น เราระแวงจนทำให้เสียสมดุลการนอน นอนหลับๆตื่นๆเพิ่มขึ้นไปอีก ใส่ที่อุดหูก็แล้ว เปิดเพลงใส่หูฟังนอนจนเจ็บแก้วหูตัวเองก็แล้ว เล่าให้ใครฟัง ก็เหมือนไม่มีใครเข้าใจเรื่องระแวงเสียงเลย มันเหมือนเราแพนิคเสียงดังที่จะเกิดขึ้นแล้วทำให้เรากังวลเวลาจะนอนจนนอนหลับได้ไม่สนิท เราเพลียมาก บางทีก็พากันตำอะไรก็อกแก๊กๆกันตอนดึกหรือตอนเช้ามืด เขาคุยกัยเสียงดังอยู่แล้วพอยิ่งเปิดห้องเสียงมันก็ยิ่งดัง แถมเพิ่มกล่ินกับข้าวมาในห้องเราอีก อย่างเช่นนั่งกินปิ้งย่างกันในห้อง ทอดปลาเอยอะไรเอย ทำไมเขาไม่คิดถึงคนอื่นบ้าง วันอาทิตย์ก็ไม่เว้น ยิ่งวันอาทิตย์เป็นวันที่โคตรไม่อยากให้ใครรบกวนเลย เจอแบบนี้เกือบทุกวันทำเรากลายเป็นคนหงุดหงิดง่ายขึ้นมากๆ เครียดกับงานอยากพักผ่อน ในพื้นที่ส่วนตัวสงบๆก็รู้สึกไม่มีความสงบเลย ก่อนหน้านี้เรามีบ่นว่าถึงพวกเขากับตัวเองและคนอื่นในห้องเราเหมือนกันและก็คาดว่าเขาคงได้ยิน เพราะเราก็อยากให้ได้ยินบ้างเหมือนกัน แต่เราจะไม่ทำอะไรเสียงดังกลับคืน จนแบบมันทนไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เราทั้งรู้สึก รำคาญ โมโห อคติ อยากเอาชนะและอยากทำให้เขารู้สึกแบบที่เรารู้สึกบ้าง เราเริ่มเลียนแบบพฤติกรรมของเขาทั้งสองคนแบบทำมาทำกลับไม่โกง ดังมาดังกลับ เราหมกหมุ่นอยู่กลับการแก้แค้นคืนมาก ซึ่งแน่นอนมันก็ยิ่งทำให้เรากับพวกเขาบาดหมางกันเยอะขึ้น แต่คือเราทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ทำไมเราต้องยอมให้คนแบบนี้ได้ทำพฤติกรรมแบบนี้ตามใจชอบแบบนี้ด้วย ถึงบางครั้งเขาคงไม่ได้ทำเพื่อประชดประชันเรา เขาคงใช้ชีวิตกันมาแบบนี้เป็นเรื่องปกติทั้วไป แต่เพราะความไม่คิดของเขานั้นแหละที่เดือดร้อนมาถึงเรา เราเก็บไว้เยอะมากพอถึงเวลาปะทุเราอยากตอบโต้กลับและทำให้เขารำคาญเราแบบสุดๆไปเลย แต่แน่นอนเราคงไม่ได้ตบมือข้างเดียวหรอก พวกเขาก็ทำพฤคิกรรมพวกนี้หนักขึ้่นเพื่อประชดเรากลับคืนเหมือนกัน วนไปแบบไม่จบไม่สิ้น ยอมรับว่าตอนนี้เราทั้งอคติและเกลียดขี้หน้าพวกเขาสุดๆเลย ถามว่าการที่เราตัดสินใจตอบโต้กลับมันทำให้อะไรแย่ลงไหมและเสี่ยงต่อการทะเลาะวิวาทกันไหม เรารู้ว่ามันจะเสี่ยงและแย่ลงแน่นอน แต่เราแค่อยากแสดงจุดยืนและปกป้องตัวเอง เราคงจนตรอกที่จะอยู่กับคนพวกนี้แล้วจริงๆแต่เราก็ไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองแพ้เลยด้วย รู้ตัวเลยว่าตอนนี้กลายเป็นคนหมกหมุ่นและมันแย่มาก แถมยังรู้สึกผิดกับห้องอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องด้วยเลย เอาจริงๆมันจะดีกว่านี้ถ้าเจ้าของหอรู้จักจัดการปัญหาให้เด็ดขาดแบบกฎที่เขียนไว้หน้าประตูหอ และถ้าเราเป็นคนประเภทที่อยู่ได้ง่ายๆ อะไรยังไงก็อยู่ได้ ไม่แคร์โลก จะว่าเราเยอะก็อาจจะเยอะนะกับการอยู่หอเรทนี้ เพราะเท่าที่สังเกตุการณ์ดูก็ไม่ได้มีแค่ห้องนี้หรอก ห้องอื่นชั้นอื่นก็มีแบบนี้เหมือนกัน แน่นอนเรารู้ว่าการแก้ปัญหาคือการย้ายหอออกอย่างเดียว แต่พอมานั่งคิดแล้วก็ยิ่งเจ็บใจ ทั้งๆที่เราปฏิบัติตามกฎและอยู่อย่างไม่สุงสิง ไม่รบกวนใคร แต่ได้เป็นฝ่ายต้องย้ายออกให้พวกนั้นได้อยู่ต่อกันและสบายกันมากขึ้นหรอ ความคิดที่มีต่อพวกนั้นแย่มากรู้ตัวเองดีเลย สามารถบอกได้แบบไม่ลังเลเลยว่าเกลียดพวกนั้นมากถึงมากที่สุด อยากให้มานั่งเครียด อึดอัดและไม่โอเคแบบที่เราเจอ แต่พวกนั้นเหมือนไม่สะท้านอะไรเลย เหนื่อยมาก ถึงอยากให้ตัวเองหยุดแต่ก็ยังคิดว่ามันยังไม่สาสมพอ คิดว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในภาวะเครียดหนักมากกระทบไปหมด โคตรแย่เลย บางครั้งเราถึงขั้นอยากให้พวกเขาตายหรือหายๆไปจากที่ที่เราอยู่เลยจริงๆ