หนูดิว จาดที่หนูเล่าไป ยายไม่ได้โกรธเกลียดหนูหรือสามีของยายหรอกนะ เป็นเพียงอาการของความกลัว กลัวว่าทุกคนในครอบครัวโดยเฉพาะตัวหนูดิวที่ยายรักมากที่สุด จะลำบากยากจนไม่มีพอจะกินจะใช้ในช่วงนี้ ช่วงที่เศรษฐกิจไม่ดีผู้คนขาดแคลนเงินทองหายากนะ รายได้ไม่ว่าจากตาหรือจากยาย ก่อนหน้านี้ด้วยเงินเท่าเดิมมีค่ามากกว่าปัจจุบัน งานหายาก รายได้ลดลง ความวิตกกังวล ความห่วงลูก ความกลัวว่าทุกคนในบ้านจะลำบาก ทำให้ยายหรือแม่ของหนู เครียด เก็บกด เพราะไม่รู้จะไปพูดหรือปรึกษากับใคร ได้แต่เก็บความทุกข์โศกไว้ กลายเป็นอาการของโรคซึมเศร้า และแสดงความก้าวร้าวออกมาเปนระยะ ๆ และสิ่งที่เราควรทำคือ ช่วยพายายไปพบแพทย์เพื่อได้รับการตรวจและรักษา หรือกินยา หากยายได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอ มีคนพูดคุยให้กำลังใจ ทำให้ยายลดความกลัวลง ยายก็จะค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ ที่ำสคัญคือหนูดิว และตาจะต้องไม่ทำตัวเหินห่างจากยาย ยายจะแสดงอาการอย่างไร ให้รู้ไว้ว่า นี่คืออาการป่วย ยายกำลังต้องการความช่วยเหลือ อย่ากลัว โกรธ น้อยใจ หรือมัวแต่นั่งสงสารตัวเอง ท่องไว้ ยายต้องการความช่วยเหลือและเราต้องช่วยยาย หนูดิวมีโทรศัพท์ของตัวเองหรือที่บ้านมีไหม หนูดิวกับตายายอยูในกรุงเทพหรือต่างจังหวัด หากอยู่ในกรุงเทพลองโทร 1669 ขอความช่วยเหลือให้ติดต่อรถช่วยเหลือฉูกเฉินของมูลนิธิอะไรที่ใกล้บ้านเราให้ช่วยมารับยายไปพบแพทย์ที่ โรงพยาบาล ผศรีธัญญาหรือโรงพยาบาลใกล้บ้านก็ได้ ไม่ต้องรอใหยายคุ้มคลั่งทำร้ายใครก่อนค่อยมาช่วย หรือจะติดต่อ 1232 ของรพ ศรีธัญญาก็ได้ให้ช่วยมารับยาไปรับการรักษาฉุกเฉิน เมื่อยายสงบลงและเริ่มรู้ว่าตัวเองมีอาการป่วย ต่อไปยายก็จะให้ความร่วมมือ เราก็สามารถพายายไปรับยารับรักษาได้โดยตรง แต่ระยะแรก ๆ ต้องอาศัยรถพยาบาลเหล่านั้นนะ ปรึกษากับตาก่อน ให้ตาคุยกับ 1669 หรือ 1232 ก็ได้จะได้ช่วยกัน นอกจากนั้นในกรุงเทพเขตต่าง ๆ มีกลุ่มอาสาสมัครสาธารณสุข หรือของกระทรวงพัฒนาสังคม กลุ่มจิตอาสา ในชุมชนที่เราอยู่สามารถนำเรื่องไปเล่าใหเขาฟัง เขาจะมาเยี่ยมที่บ้าน ความช่วยเหลือจะมาถึงบ้านเอง เช่นกันถ้าอยู่ต่างจังหวัด ควรโทร 1669 ก็ได้ พูดคุยปรึกษาเขา เขาจะช่วยจัดการได้ไม่ต้องกังวลหรือกลัวอะไร หน่วยงานในจังหวัดหรือชุมชไหนที่เราไม่รู้ 1669 ก็ะบอกแนะนำเราเองนะ และทั้งหมดนี้ ไม่เสียเงิน หรือเสียนิดหน่อยนะ ตาคงพอจะช่วยจ่ายได้ ถึงตรงนี้ หนูดิวเข้าใจแล้วใช่ไหมว่าต้องทำอะไรบ้างที่จะช่วยให้ยายหายหรืออาการดีขึ้นจากโรคทางใจที่กำลังคุกคามยายอยู่คือความกลัวนั่นเอง หนูดิวก็กำลังกลัว การกลัวยายจะทำร้าย คงไม่เท่ากับความกลัวว่ายายจะทิ้งหนูไปหรอกนะ ลองคิดดู ตั้งแต่หนูจำความได้ มีใครไหม นอกจากยายกับตาที่เปรียบเสมือนพ่อแม่ของเราเอง ที่ไม่เคยทอดทิ้งเราไปไหน ถึงวันนี้เขาไม่สบายเราจะทอดทิ้งเขาโดยการหนี ไม่ใส่ใจ ไม่เข้าใกล้ได้อย่างไร ยายอาจแสดงความรัก กอดจูบลูบหลังไหล่เราไม่เป็น แต่เราเป็นลูกอยากเข้าใกล้ชิดพ่อแม่ก็ต้องเข้าไปดูแล เอาใจใส่พูดคุยแสดงความรักให้หัวใจของหนูดิวและพ่อแม่อบอุ่นได้อย่างที่ต้องากร เคยทำไหม ถ้าเคยทำก็ดี ทำดี ๆ อย่างเคยทำนะ ตายายจะได้รู้สึกขึ้น เขารักดิว อยากให้ดิวรักเขา เขาอยากเห็นดิวมีความสุข ถึงจะกลัวมีดไม้ขนาดไหนก็ต้องข่มใจสู้หน้าเสือให้ได้ ทำได้ไหม นี่อายุ 18 แล้ว เพียงแสดงความรัก ความเมตตา ห่วงใยคนที่รักเรามาตลอดชีวิตทำไม่ได้หรือ? ลองนึกดูหากแม่ไม่อยู่หรือตายจากไป ดิวจะอยู่ได้อย่างไร เพราะฉะนั้นดูแลรักษายาย/แม่ให้ดีที่สุด ถ้ารักห่วงตัวเอง ก็ต้องห่วงพ่อแม่ให้ได้นะดิว เอาละลงมือทำในสิ่งที่ต้องทำคือปรึกษาพ่อให้ช่วยกันพาแม่ไปรับการรักษาให้ได้ แล้วดูแลพ่อ ปรับเปลี่ยนความสัมพันธ์ให้ดีกว่าเดิม ถ้าเมตตาตัวเองห่วงตัวเอง ก็ต้องเมตตาห่วงใยพ่อแม่ให้ได้ก่อน มีอะไรแล้วปรึกษาไปใหม่ได้