ทุกวันนี้ถ้าดูข่าวทุกวัน จะพบว่า ผู้คนในสังคม หรือคนในครอบครัวที่มีอาการไม่ค่อยปกติ หรือมอาการทางจิต ประสาทนั้นมให้พบเห็นหรือได้ยินเร่ืองราวตลอดเวลา ซึ่งเกิดจากการไม่ได้ไปพบทีมนักจิตวิทยาหรือทีมจิตแพทย์ตั้งแต่ต้น อาจเพราะเจ้าหน้าที่ด้านนี้มีีีีีไม่พอหรือเราไม่มีความเช่ือจึงไม่ได้ไปขอรับบริการ พอนานๆ ไปอาการก็สะสมมากขึ้น จนแสดงพฤติกรรรมออกมาอย่างน่าเป็นห่วง กรณีป้าของหนู หนูเคยคุยกับคุณน้าไหมว่าให้เธอหมุนโทรศัพท์ 1323 หรือ 1300 ก็ได้แล้วย่ืนโทรศัพท์ให้คุณป้าลองคุยกับเ้าหน้าที่นั้นดูโดยเฉพาะ 1323 ที่เป็นของกรมสุขภาพจิต หากเธอคุ้นเคย ต่อไปคุณน้าอาจพาเธอไปใช้บริการโดยตรงที่โรงพยาบาลศรีธัญญาก็ได้ การไปพบนักจิทยาหรือจิตแพทย์ไม่ได้หมายความว่า เธอเป็นบ้า แต่เธอต้องการความช่วยเหลือ อาจต้องการยาซึ่งจิตแพทย์เท่านั้นที่จะจ่ายยาได้ จะช่วยให้เธอสามารถควบคุมตัวเองต่อไได้นะ อยากให้พยายามช่วยเธอเร่ืองนี้เสียก่อน ให้ตัวเองแน่ใจสบายใจว่าได้พยายามช่วยเหลือคนใกล้แล้ว ป้าก็เป็นพี่สาวพ่อ ถ้าพ่ออยู่ตรงนี้เขาก็คงต้องพาป้าไป แต่เขาไมอยู่อยากให้หนูและน้าช่วยป้าเร่ืองนี้ คือส่งให้ถึงมือคนที่สามารถจะช่วยดูแลรักษาเธอได้นะ ส่วนเร่ืองที่หนูคิดจะทำเพ่ือรักษาความเป็นส่วนตัวของตัวเองไ้นั้น หนูยังมีเวลาอีกมากจะทำในส่ิงที่หนูต้องการ ก็เข้าใจในความคิดและความรู้สึกของหนู เพราะคนวัยเดียวกับหนูทั้งในอดีกและปัจจุบันก็ไม่ต่างกันเท่าไร คืออยากเป็นตัวของตัวเอง แต่ดูเหมือนแต่ละเส้นทางก็จะมีขอจำกัดเสมอ คือหนูยังเด็ก การอยู่คนเดียวก็อันตราย คนสมัยนี้ไว้ใจยาก กระทั่งจะสั่งคนมาส่งปิ่นโต เราก็ไม่รู้เขาจะเป็นผู้ร้ายหรือเปล่า ใคร ๆ ก็ไม่สามารถรับประกันกับใครได้ แล้วหนูจะกล้าเสี่ยงหรือ แล้วยังต้องดูแลทำความสะอาดหรือเสียเงินจ้างคนมาทำความสะอาดบ้าน บ้านอาจเงียบแต่ก็มีงานที่คนตัววเล็กอย่างเราจะเหน่ือยมากเช่นกัน หนูคิ่ทำไหวไหม ไปอยู่ตรงนั้นเพ่ือนบ้านรู้จักคุ้นเคยหรือไว้ใจได้หรือเปล่า ความสามารถในการเข้าถึงความช่วยเหลือกรณีมีเหตุร้ายขึ้นใครจะมาช่วยทัน ต้องคิดไตร่ตรองให้ดี สมยนี้ไม่่าอยู่ในกรุงเทพหรือต่างจังหวัดก็น่าห่วงเร่ืองคามปลอดภัยทั้งนั้น ครั้นหนูต้องอยู่กับป้าและน้าต่อไป หนูก็เครียดไม่ต้องการจะทนกับญาติผู้ใหญ่ทั้งสอง แม้จะรู้ว่าเขายังไม่ได้เป็นอันตรายแต่ก็น่ารำคาญ หรือหากปล่อยนานไปเขาอาจจะป่วยจริง ๆ ก็ได้ อาจารย์มองว่า ถ้าหนูช่วยป้า ช่วยน้าให้ได้รับการดูแลและมีคนให้คำปรึกษาป้า ป้าก็จะดีขึ้นเอง แลทุกอย่างจะค่อย ๆ ดีขึ้น แต่ถ้าหนูไม่เอาทิ้งเขาไป ตัวหนูก็ลำบาากและอาจมีอันตราย ป้าก็อาจมีอาการหนักมากขึ้น บางที นี่คือส่ิงที่หนูสามารถทำได้ดีกว่าใคร ๆ คือช่วยป้าช่วยน้าและช่วยตนเองด้วย ลองคิดพิจารณาไตร่ตรองด้วยจิตเมตตาต่อตัวเองและต่อครอบครัวของเราด้วยนะ แล้วดูแลตวเองให้ปลอดภัยด้วย

เข้าใจที่อาจารย์อธิบายค่ะ แต่ว่าเรื่องความผิดปกตินั้นไม่ได้เกิดจากระบบประสาทแต่เกิดจากการผ่าตัดเนื้องอกในสมองเมื่อ 15 ปีก่อน ซึ่งหลังจากการผ่าตัดก็มีความผิดปกติเกิดขึ้นกับตัวป้าเอง เช่น แรกๆก็อาจเดินไม่ได้เลย แล้วก็เปลี่ยนมาเป็น ตาเลือนลาง หูตึง ความจำเสีย พฤติกรรมที่ผิดปกติต่างๆ ซึ่งป้าเองก็มีบัตรคนพิการของกรมสังคมสงเคราะห์เพื่อใช้ลดค่ารักษาพยาบาลต่างๆ จากประเด็นที่หนูได้อธิบายไปจึงไม่คิดว่าน่าจะเป็นโรคที่รักษาได้หายขาดจากการทานยานะคะ ในทุกๆ 2-3 เดือน น้าก็จะพาป้าไปพบแพทย์และรับยามาทานอยู่แล้วค่ะ ซึ่งยาตัวนี้ก็เหมือนจะช่วยควบคุมอารมณ์ แต่ก็นั่นแหละค่ะ ยาไม่ได้ไปยับยั้งพฤติกรรมที่ผิดปกติของป้าได้ แกก็ยังคงเป็นอยู่แบบนี้ เพียงแต่ไม่ให้อาการแรงไปกว่านี้แค่นั้นเอง ซึ่งแต่เดิมป้าก็ไม่ถูกกับยายที่อยู่บ้านตรงข้ามก็ชอบไปหาเรื่องเขาจนเขาอยู่ไม่ได้เหลือแต่หลานๆเขาอยู่ แต่ก็ดีนะคะที่ไม่ได้เป็นลักษณะอาการคลุ้มคลั่งเหมือนคนเป็นโรคประสาทเพียงแต่ลักษณะพูดจาไม่รู้เรื่อง ไฮเปอร์ สมาธิสั้น อยู่นิ่งๆไม่ได้ ชอบยุ่งกับคนอื่น หูตึง หรือบางครั้งก็มีพฤติกรรมแปลกๆอย่างที่อธิบายไปตอนต้น หรือ บางทีก็ชอบปิดไฟทั้งบ้านและอยู่มืดๆคนเดียวตอนกลางวันเวลาไม่มีใครอยู่บ้านเพราะคิดว่าประหยัดไฟแบบนี้ เป็นต้น ก็เลยไม่คิดว่าป้าแกจะยอมคุยกับเจ้าหน้าที่ 1323 หรือไม่ก็คงคุยไม่รู้เรื่อง เพราะขนาดเวลามีไปรษณีย์มาส่งของแกยังไม่กล้ารับของเซ็นชื่อเลย เหมือนเป็นโรคกลัวคนด้วยค่ะ เจอแบบนี้ก็รู้สึกเหนื่อยใจ ส่วนเรื่องการย้ายไปอยู่บ้านนั้นก็เห็นด้วยตามที่อาจารย์บอกค่ะ เรื่องข้อจำกัดต่างๆ ส่วนเรื่องความปลอดภัยก็ไม่น่าเป็นห่วงเพราะเป็นหมู่บ้านจัดสรร อยู่มานานก็ไม่เคยมีเหตุการณ์อะไรนอกจากเมื่อ 20 ปีก่อน โดนขโมยขึ้นบ้านตอนไม่มีคนอยู่ เพราะตอนนั้นไม่ได้อยู่กันที่บ้านนั้น เพียงแต่จะลำบากเรื่องการเข้าออกและอาหารการกินแค่นั้นเองค่ะ แต่ตอนนี้หนูไม่มีทางเลือกเลยค่ะ ถ้ายังอยู่ก็ไม่มีสมาธิ และก็จะนึกหงุดหงิดที่ป้ามากวนใจตลอดเวลานั่นแหละค่ะ ก็เลยกลายเป็นว่าไม่มีทางออก ถ้าพ่อกับแม่ยังอยู่ที่บ้านเราก็คงกลับบ้านอย่างสบายใจ แต่ชีวิตมันก็ดูจะขาดๆเกินๆ เลยรู้สึกลำบาก

ดีใจที่หนูเข้าใจสถานการณ์ และพอจะยอมรับคุณป้าได้บ้าง อย่างน้อยเพ่ือไม่ให้เราทุกข์มากเกินไป เกิดอะไรขึ้น อยากให้หนูนึกว่าเมตตาคนแก่นะ ไม่ต้องถือสา สมัยนี้ผู้สูงอายุมีมากแทบทุกบ้าน ช่องว่างระหว่างวัยสุูง ก็อย่าถือสาเลยนะ ตั้งใจเรียนใ้จบ ออกไปเที่ยว ออกกำลังบ้าง หรือทำในส่ิงที่เราชอบและถนัด เช่น อ่านหนังสือ วาดรูป ร้องเพลงหรือจะส่วดมนต์ก็ได้ที่ทำแล้วสบายใจ โชคดีนะคะ