ผมกับภรรยา หย่ากันได้สักครึ่งปีแล้วครับ แต่ผมยังรักและห่วงในตัวภรรยาอยู่ ผมได้ลูกชายมาเลี้ยงภรรยาได้ ลูกสาวไปเลี้ยง ผมกับภรรยาแม้จะเลิกกันไปแล้ว กลับมาคุยกันดีดี แต่ก็ได้ไม่นานครับทะเลาะกันอีก แค่ครึ่งปีก็3-4ครั้งแล้วครับรุนแรงด้วยผมตั้งใจทุกครั้งว่าจะเลิกติดต่อ ทุกชนิด ทรมานใจ ครับเพราะยังรักนี้แหละ หายไปสักระยะ พอลืมๆเริ่มที่จะหายทรมานใจได้ละลืมได้ละ ก็จะมีอะไรทำให้ต้องคุยกันพอเจอกันตลอด ใจผมก็เตือนตัวเองตลอดว่า50-50ว่าจะไปเจอดีไหม แต่ก็อยากเจออยู่ดี อีกใจกลัวจะทรมานใจอดคิดถึงไม่ได้ บ้างครั้งผมอยากให้เค้ามาหาเค้าก็บอกไม่ว่างบ้าง อาจจะจริงหรือไม่จริงไม่รู้ แต่ความคิดถึงมันทรมานใจครับ ผมก็ไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไงครับ ยังอยากกลับมาอยู่ด้วยกันไหม หรือยังไง ส่วนตัวผมคิดว่าการหย่าเป็นเพียงแค่กระดาษ และเรามีลูก2คนนิต้องดูแล แต่เราไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ใจผมทั้งรักทั้งเกลียด ตอนอยู่ด้วยกันทะเลาะกันอยู่เรื่อยแบบไม่มองหน้ากัน แต่เดียวนี้ผมรักและคิดถึงเค้ามา จนบ้างครั้งคิดว่าไม่สามารถรักไครได้นะครับ ผมก็บ้างครั้งรู้สึกถ้าเค้าตายไปก็คงดี จะได้ไม่วนเวียนอยู่แบบนี้ พอผมลืมได้สักระยะก็กลับมาดีกันกินข้าวด้วยกันอะไรแบบนี้ครับ มันจะเป็นแบบนี้ตลอด ถ้าทะเลาะกันผมก็เกลียดมากๆปิดการติดต่อทุกอย่าง พอได้คุยก็ใจอ่อนทุกอย่าง มันจะวนเวียนแบบนี้ตลอด ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆครับ ส่วนตัวเองก็ไม่ได้มีไครใหม่นะครับ ส่วนเค้าผมไม่รู้ แต่เค้าก็บอกว่าไม่มีนะครับแต่ถ้าเค้ามีคนใหม่ผมก็ไม่รู้ว่าจะรับมือไหวไหมในใจเนี้ยครับ เค้าก็ยังดีกับผมมีอะไรช่วยเหลือตลอด ชอบสืบเรื่องของผมเหมือนกันเวลาผมทำอะไรเท่าที่รู้มา ผมไปเที่ยวไหนชอบแอบถามลูกชายว่าพ่อมีผู้ญิงไหมผมไปเที่ยวกับเพื่อนญิงก็แอบโทรไปถามว่าเป็นอะไรกับผม ผมไปนอนบ้านญาติเอาลูกชายไปด้วยก็แอบโทรไปถามหลานผมว่าผมเอาแฟนใหม่ไปไหมไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ถ้ารักผมอยู่แต่เค้าน่าจะดีเหมือนคนที่ยังรักยังห่วงกัน แต่เค้าก็เหมือนเฉยๆ เค้าไม่โทรหาผมนอกจากผมจะโทรหาเองพอผมคิดว่าเค้าไม่สนใจเราจะโทรไปหาทำไมผมก็เลยปลงพอทำใจฝืนได้ทุกข์ใจน่าดูนะครับเหมือนไม่เอาใจใส่ ทุกวันนี้ผมตั้งใจว่าถ้าเราไม่เจอไม่คุยกันเลยมันคงดี อีกด้านก็ยังรักและคิดถึง ไม่เข้าใจตัวเองครับ ทรมานจริงๆ จะต้องวนเวียนกับความรู้สึกแบบนี้เรื่อย หรือว่าผมเป็นคนที่ผิดปกติกับความในใจชอบคิดมาก