ฟังดูเหมือนหนูมีความเครียดสะสม จากเรื่องหนึ่งไปสู่อีกเรื่องหนึ่ง เริ่มจากหนูอาจไม่กล้าพูด ไม่กล้าอธิบาย โดยเฉพาะเรื่องเกี่ยวกับคุณแม่ หนูรักอยากปกป้องท่านแต่พูดไม่ออก พูดไม่เป็น ทำให้หงุดหงิดกับตัวเอง ยิ่งเก็บเรื่องไว้นาน ๆ ไปยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองช่วยแม่ไม่ได้ โกรธตัวเองที่ไมได้ทำในสิ่งที่อยากทำเพื่อแม่ จนถึงวันนี้รู้สึกตัวเองเหมือนไม่ได้ทำอะไรเพื่อแม่จึงโกรธตัวเอง แล้วก็เลยโกรธคนอื่นที่มาพูดสิ่งที่เราไม่ชอบ ซึ่งอารมณ์ดังกล่าวเริ่มเอ่อล้นออกมาทุกครั้งที่มีคนมาพูดสะกิดเรื่องที่เรากำลีงเครียดอยู่ เมื่อหนูรู้ตัวว่าการระเบิดอารมณหรือกรี๊ดขึ้นมานั้นเป็นพฤติกรรมมที่ไม่น่ารัก ก็ต้องพยายามควบคุมตัวเองให้อยู่ เพราะจะห้ามคนอืนไม่ให้พูดอย่างที่เขาอยากพูดคงไมได้ ถ้าเราคิดว่าสิ่งที่เขาพูด ไม่ดี ไม่ถูกต้อง โดยเฉพาะหากเขาพูดถึงแม่ในเรื่อิงที่จริงหรือไม่จริงก็ตาม เราควรเดินหนี หรือทำเป็นไม่ได้ยิน เพราะแม่เป็นผู้ใหญ่ คนที่พูดก็คงเป็นผู้ใหญ่ให้เขาพูดกันเอง โดยเฉพาะคุณแม่หนูนั้นท่านเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็ต้องการจะพูดโต้ตอบปกป้องตัวเอง ท่านไม่อยากให้ลูกเข้าไปสู้หรือโต้ตอบแทนท่านนั่นคือ เราต้องรู้จักแยกแยะว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องของแม่ แม่จะจัดการเอง ไม่ใช่เรื่องของหนูก็ไม่ต้องฟัง หน้าที่ของลูกคือช่วยเหลือพ่อแม่ทำงานในบ้านหรือตามที่ท่านสั่งหรือขอร้ฮง อีกวิธีหนึ่งเมื่อหนูต้องการรียนรู้เพื่อควบคุมตัวเอง คือเวลาเครียด ก็เริ่มนับ หนึ่ง ถึง ร้อยไปเรื่อย ๆ ในสถานการณ์ขณะนั้นที่หนูเริ่มไม่พอใจหรือเริ่มโกรธ แต่ถ้าอยู่ที่บ้าน ทุกเช้าอยากให้หนูท่องบทสวดมนต์ จะเป็นอิติปิโส พาาหุง ชินะบญชร และบทสวดอะไรก็ได้ที่มีในหนังสือสวดมนต์ สวดแบบนี้ทั้งเช้า และเย็น ครั้งละ 30 นาที ทำอย่างนี้ทุกวัน จะช่วยทำให้จิตใจหนูสงบและเริ่มจคะวบคุมตัวเองได้ วิธีนี้ทุกคนทำแล้วได้ผลดีมาก อยากให้หนูฝึกตรงนี้ ทำได้ไหม แต่ถ้าหนูยังรู้สึกไม่ดีไม่สบายใจ อยากคุยกับนักจิตวิทยา นักสังคมสงเคราะห์ที่เบอร์ 1300 หรือจะไปพบจิตแพท์ก็ได้ หากหนูคิดว่าหากพบท่านเหล่าน้้นแล้วจะสบายใจก็ทำนะคะ มีอะไรยังไม่สบายใจเขียนไปใหม่ได้นะ