สวัสดีคะ นี่เป็นการปรึกษาปัญหาครั้งแรกของหนูคะ คือเรื่องมันเกิดจากว่าในปีการศึกษานี้หนูกำลังจะเรียนจบ สาขาบัญชี ในระดับ ปวส. คะ แต่หนูคิดไม่ออกว่าชีวิตหลังจากเรียนจบจะไปทางไหนดีคะ ถ้าเรียนต่อหรือคิดจะไปทำงานหนูก็ไม่อยากทำงานหรือเรียนต่อในสาขาที่หนูเรียนมาเลยคะ หนูสนใจในเรื่องการเรียนภาษา และด้านคอมพิวเตอร์มากๆ หนูพยายามศึกษาเองตามเว็บไซต์ต่างๆแต่หนูก็ยอมรับว่าหนูอาจจะไม่เก่งเข้าขั้นแต่ก็พอจะเข้าใจบ้าง ซึ่งหนูรักการร้องเพลง รักการเรียนภาษา รักการเรียนรู้เกี่ยวกับโปรแกรมคอมพิวเตอร์ แต่ไม่สามารภเรียนรู้เรื่องพวกนั้นได้อย่างเต็มที่ แล้วสาขาที่หนูเลือกเรียนหนูก็ไม่ชอบ ไม่อยากเรียนตั้งแต่แรก แต่ต้องเรียนเพราะคนรอบข้างอยากให้เรียนเพราะหางานทำง่าย ซึ่งบางทีหนูก็คิดว่าหนูคิดผิดที่เลือกมาเรียน หนูไม่ได้อยากจะบอกกับใครๆว่าไม่อยากให้มาเรียนนะคะ แต่เพราะหนูเป็นคนคิดมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ แล้วก็เป็นคนที่เรียนดีมาตลอดจนกดดันตัวเองว่าทำพลาดไม่ได้เลย ยิ่งเป็นลูกคนเดียวหนูยิ่งเหมือนเป็นความหวังของบ้านเลยคะ จนต้อง(ทน)เรียนมาถึงตอนนี้ก็ 5 ปีแล้ว เวลาที่ใครมาถามว่าจบแล้วจะทำอะไร จะเรียนต่อไหม หนูก็ยังไม่รู้จุดหมายปลายทางตัวเองเลยคะ และถ้าหนูคิดจะเรียนต่อหนูก็ไม่อยากเรียนบัญชีแล้วคะ แต่ก็กลัวที่บ้านไม่เข้าใจ หนูควรทำอย่างไรดีคะ 
หนูปู เข้าใจความคับข้องใจของหนูนะ ความจริงพวกเราไม่ว่าจะอยู่ในอายุรุ่นไหน การเติบโตมาในครอบครัวไทย ๆ เราดูจะไม่ต่างกันเท่าไรคือเติบโตมากับความคาดหวังของพ่อแม่และต้องทำในสิ่งที่พ่อแม่ต้องการมากกว่าที่เราต้องการ แต่เราต่างก็แตกต่างกันตรงที่พวกเราส่วนใหญ่ อาจจะบอกว่าเป็นคนรุ่นเก่าก็ได้ มีความอดทนมากกว่าหนู และเราก็รอดตัวคือในที่สุดก็ได้ทำในสิ่งที่เราอยากทำ ขณะเดียวกันก็ไม่ได้ทำให้พ่อแม่ผิดหวัง สมัยนี้เชื่อว่าพ่อแม่มากมายก็มีการปรับเปลี่ยนทัศนคติกันมากขึ้นแล้ว และหากท่านยังต้องการจะให้เราทำอย่างที่ท่านต้องการ ก็ต้องพยายามเข้าใจไม่ถือสาเพื่อที่เราจะได้ไม่เครียดไม่เกร็ง สำหรับหนู ๆ ที่ยังเพิ่งถึงปากทางของการเลือกเรียน จงพยายามพูดคุยอธิบายกับพ่อแม่ขอโอกาสให้เราได้ทำอย่างที่เราต้องการ แต่หากเรามีเหตุผลไม่พอ ก็ไม่เสียหายอะไรที่จะทำอย่างที่กำหนด อยากให้คิดไว้เสมอว่า ทุกอย่างมีเหตุผลในตัวของมันเองเสมอ สิ่งที่เราไม่ชอบและทุกข์วันนี้ แต่พ่อแม่บังคับหรือถูกสถานการณ์บังคับให้ต้องทำ บางทีอาจมีสิ่งดี ๆ รอเราอยู่ข้างหน้า อนาคตและโชคชะตาเป็นเรื่องคาดเดาไม่ได้ แต่หากเราทำด้วยเหตุผลที่ดีงาม เช่นเชื่อฟังพ่อแม่อยากให้พ่อแม่สบายใจ เชื่อเถอะว่าสิ่งดี ๆ จะเกิดขึ้นเป็นผลตอบแทนที่ดีสำหรับชีวิตเรา เพราะฉะนั้นกรณีของหนูเรียนมาถึงขนาดนี้ เรียนให้จบและสามารถทำงานได้สมกับเงินที่พ่อแม่ใช้จ่ายให้ไป หางานทำหาเงินช่วยส่งเสียดูแลท่านบ้างตามความจำเป็น หลังจากนั้นหนูยังมีเวลาที่จะเป็นของตัวเองทำและเรียน เป็นอย่างที่หนูหวังอีกยาวนาน ไม่มีอะไรที่สายเกินไปนะ อาจารย์แนะนำตามเหตุผลไม่ใช่จากทางวิชาการ แต่จากประสบการณ์ด้วยเช่นกัน อาจารย์อายุเกือบเจ็ดสิบปี ทีผ่านมาไม่ต่างจากหนู คือต้องทำในสิ่งที่พ่อแม่กำหนด จนเติบใหญ่เวลาผ่านไป ทำงานแล้วจึงพบว่าสิ่งที่เราไม่ชอบเรียนไม่ชอบทำนั้น คือพื้นฐานสำคัญของการดำเนินชีวิตทั้งนั้นเลย ทุกอย่างทุกวิชาล้วนสำคัญและมีความหมายเกินจะปฏิเสธ เพราะฉะนั้นไม่ว่าชอบหรือไม่ จงยิ้มรับและทำให้ดีที่สุด สวรรค์ได้กำหนดหนทางเขาเราเอาไว้แล้ว ไม่ว่าชอบหรือไม่ ตรงหน้าเราล้วนมีประโยชน์มากสำหรับอนาคตของเราทั้งนั้นอย่ามองข้ามหรือทำให้ตัวเองเสียเวลา อดทนอีกหน่วย หนูก็จะได้เป็นตัวของตัวเองแล้ว ขอให้เกิดสติและปัญญา
ขอบคุณอาจารย์มากนะคะ หนูจะทำให้ดีที่สุดคะ จะไม่ทำให้แม่ผิดหวัง หนูจะอดทนตั้งใจเรียน จนมีงานทำแล้วก็ตั้งใจทำงาน ไม่ทำให้แม่เดือดร้อนแล้วค่อยเรียนรู้สิ่งที่หนูอยากเรียนรู้ ค่อยทำในสิ่งที่หนูอยากทำ แบบนั้นอย่างที่อาจารย์บอก ที่แม่เลือกให้ท่านคงคิดว่าดีกับชีวิตในอนาคตหนูแล้ว ขอบคุณนะคะ