ในความเป็นจริง พฤติกรรมหรือลักษณะนิสัยของคนเหล่านี้ท่ี่เล่าไป ก็น่าเบ่ือหน่ายจริง ๆ ด้วย ถ้าเรายังเป็นเด็ก ๆ ที่โรงเรียนประถม คงได้นั่งหรือเดินหน้าเชิด ไม่มองไม่พูดด้วยหรอก แต่ตอนนี้เราโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว สิ่งที่เรารู้เราเห็นหรือที่เขาเป็นกัน อาจมีที่ไปที่มา อาจไม่ใช่อย่างที่เราคิดเสมอไป เราจึงต้อง ฝึก ตัวเองให้มองเห็นเฉพาะในส่วนที่ดีของเขา ไม่ปล่อยให้พฤติกรรมการกระทำหรือคำพูดของเขามาทำให้เราหงุดหงิดเศร้าหมองหรือโกรธแค้น จนหน้าตาบึ่งตึง ไม่สบายใจเพราะไม่ใช่เร่ืองของเรา ไม่เกี่ยวกับเรา การที่เราจะบอกว่า คนนี้เป็นผู้ใหญ่หรือมีวุฒิภาวะเป็นผู้ใหญ่ แล้ว ส่วนสำคัญคือคนเหล่านั้นรู้จักควบคมอารมณ์ตนเองไม่แสดงกิริยาอารมณ์แบบละครน้ำเน่า คือรักโกรธเกลียดไม่พอใจก็ใช้ทั้งคำพูด วาจาหน้าตาแสดงออกมาหมด ซึ่งเป็นกิริยาอาการของคนที่ยังไม่โตหรือเป็นเด็ก เด็กเขารู้สึกคิดอย่างไรก็แสดงออกมา พูดออกมา คนฟังงงก็รู้สึกขำหรือเอ็นดู แต่หากเราแสดงกิริยาอย่างที่หนูเป็น ทุกคนก็จะลงความห็นว่าเรายังไม่โต กลายเป็นว่าเราผิดปกติไม่ใช่คนที่เราคิดไม่ชอบไม่พอใจเขา เพ ราะฉะนั้นต้องฝึกให้ควบคุมอารมณ์ตัวเองให้อยู่ จะวางตัวเป็นเฉย ๆใจเย็น ๆ มีน้ำใจ พร้อมจะให้ความช่วยเหลือเล็ก ๆ น้อย ๆ หรือฝึกให้เป็นคนย้ิมแย้มแจ่มใสก็ได้ ถ้าเกรงว่าใครจะหาว่าเราเสแสร้ง หรือเกรงจะไม่จริงใจ ซึ่งการกระทำนี้ต่างกับการแสดงน้ำใจนะคะ โดยเฉพาะทำในขอบข่ายหน้าที่ของเราให้ดีที่สุดเท่าน้ันก็พอแล้ว ไม่ต้องเกรงว่าใครจะว่าอะไรเรา การกระทำด้วยความมีน้ำใจ คนเห็นก็ดูออกว่าจริงใจหรือไม่ หรืออย่างน้อยเราไม่ทำหน้าตาของเราให้น่าเบ่ือหน่ายก็ใช้ได้แล้ว ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการฝึกปฏิบัติ ทำไปจนชิน ยิ่งทำด้วยความจริงใจมีน้ำใจเมตตาจริง ๆ ย่อมเป็นเสน่ห์กับผู้พบเห็นและเพ่ืือนร่วมงาน ส่วนคนอ่ืนหากจะว่าเขาทำไม่ดี เราคงเปลี่ยนเขาไม่ได้และไม่ใใช่หน้าที่ของเรา ทำตัวเราให้ดีเท่านั้นก็พอก่อนนะตอนนี้