อ่าน จนจบสองเที่ยวแล้วเดาไม่ถูกว่าหนูมอฟีนนี่อายุเท่าไร และกำลังเรียนอยู่ชั้นไหน แต่ที่เล่าไปทำให้นึกถึงสมัยตัวเองอายุ6-7 ขวบ (นั่นมัน60ปีผ่านไปแล้วนะคะ)เดินผ่านเพื่อนผู้ชายเรียนห้องเดียวกัน เพื่อนก็แอบดึงผม พอเรานั่งกำลังตั้งใจฟังครู เพื่อนชายคนนั้นก็เดินผ่านด้านหลังแล้วก็ดึงผมเล่นอีก เราก็โมโหแต่พยายามเก็บอารมณ์ไว้ แต่วันหนึ่งลืมตัวไป พอเพื่อนชายคนนั้นเดินผ่านเอื้อมมือมาดึงผมเรา ก็หันขวับไปซัดเข้าโครมใหญ่ ปากก็ตะโกนว่า "ไอ้เพื่อนบ้ามาดึงผมเค้า!" เพื่อนชายตกใจร้องไห้โฮ ครูก็เข้ามาห้ามบอกว่า "อย่าไปตีเขา เขาชอบหนูนะ ถึงดึงผมเล่น!" ตั้งแต่วันนั้นมาเพื่อนไม่กล้าแกล้งดึงผมเราอีกเลย ถ้าเป็นมอฟีนโดนอย่างนี้ซักอั้กหนึ่งจะรับไหวไม่เนี่ย? ถึงตรงนี้ทำให้สงสัยว่า เป็นไปได้หรือเปล่า ประสบการณ์จากการสูญเสียคูณพ่อ ถึงจะผ่านมาหนึ่งปีแล้ว แต่หนูมอฟีนยังไม่ได้ร้องไห้ดัง ๆ ให้สมกับความรู้สึกเสียใจ การเก็บกลั้นไว้ไม่แสดงอารมณ์ออกมาอาจทำให้รู้สึกเหมือนน้ำตามันไหลหลั่ง อยู่ข้างไหน อารมณ์อ่อนไหว หัวใจสั่นสะเทือนอยู่ตลอดเวลา อยากจะอ้อมกอดของพ่อ ของแม่ หรือพี่น้องมากอดประคองไว้ ความสูญเสียคุณพ่อทำให้หนูช๊อก! และยังทำใจไม่ได้ อยากได้พ่อคืนมา อยากได้คำปลอบโยนให้กำลังใจ อยากร้องไห้ดัง ๆ สะอึกสะอื้น หากหนูมอฟีน ยังไม่เคยร้องไห้ดัง ๆ หนัก ๆ จนตาบวม ถ้าต้องการร้องไห้เหมือนจะขาดใจ เข้าห้องนอนแล้วร้องไห้ดัง ๆ คนเดียวจนเพลียหลับไปเลยก็ได้ จะทำให้รู้สึกปลดปล่อย และสบายใจขึ้น ความสูญเสียครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก ไม่มีอะไรจะหนักหนาสาหัสมากไปกว่านี้นะ แต่หนูก็ยังมีแม่ใช่ไหม ร้องไห้กับแม่ก็ได้นะ ร้องเถอะนะ! เรื่องเพื่อนหญิงคนนี้ หรือเพื่อนคนอ่ืน ๆ หากขณะที่กำลังพูดคุยเกิดอาการน้ำตาไหล อยากร้องไห้ก็ร้องและบอกกับเพื่อนตรงๆ ว่า คิดถึงพ่อ พ่อเราเพ่ิงเสีย เรายังทำใจไม่ได้! เชื่อว่าเพื่อนทุกคนเข้าใจ ไม่ต้องพยายามข่มหรือเก็บกดไว้จะทำให้ย่ิงเครียด เรื่องเพื่อนหญิงคนนี้ เนื่องจากหนูมอฟีนกำลังเศร้าเหงาและทุกข์ใจ อยากจะให้เธอมาพูดคุยเป็นกำลัง แต่เพราะหนูสื่อสารตรง ๆ ไม่เป็นทำให้เธอไม่เข้าใจ ไม่รู้จะทำตัวอย่างไรก็เหมือนที่หนูมอฟีนเป็นนั่นแหละนะ หาโอกาสบอกเธอตรง ๆ ก็ได้ว่าหนูรู้สึกเศร้าเรื่องพ่อเสียอยู่เสมอ ๆ วันไหนว่างหนูก็ควรไปใส่บาททำบุญไหว้พระ จะทำให้รู้สึกดีขึ้นหากหนูเป็นคนพุทธ การที่เราจะพูดถึงความรู้สึกเศน้าหมองของเรากับเพื่อน ๆ ไม่ใช่เรื่องเสียหายดีกว่าเสแสร้งว่าไม่เป็นไร ในวาระเช่นนี้เราที่ประสบเหตุการณ์อย่างที่หนูเสียคุณพ่อ ก็จะเหมือน ๆ กัน ปล่อยให้ตัวเองได้ร้องไห้ให้กับความสูญเสียอย่างมากมายนี้เสีย เราจะได้รู้สึกดีขึ้นนะ ส่วนที่ถามว่าเป็นโรคจิตหรือเปล่า ไม่ใช่หรอกนะ อาจเป็นอาการช๊อก ที่ยังปรับตัวไม่ได้ เพราะหนูคงไม่เคยคาดคิดมาก่อนเพราะเรายังเด็กยังต้องการพ่อและแม่อยู่เคียง ข้าง ยังมีเรื่องราวที่เราอยากพูดคุยจูงมือพ่อกอดคอพ่อได้หัวเราะเล่นด้วยกัน เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับความสูญเสียที่ทำให้อารมณ์เราเปราะบางเช่นนี้ 2. ทุกคนโดยเฉพาะเรายังไม่โตเป็นผู้หใญ่เต็มที่ หากมีความสูญเสียคนสำคัญอันเป็นที่รัก เราควรไ้ได้รับการทำจิตบำบัด เพื่อปรับอารมณ์ของเราให้เข้มแข็งขึ้น หากไม่ได้พบจิตแพทย์หรือนักจิตวิทยา ก็ควรพูดคุยกับเพื่อน ๆ กับคนในครอบครัว และทำบุญไหว้พระกรวดน้ำไปให้คุณพ่อ เราจะไ้ด้รู้สึกว่าได้ทำบางอย่างให้ท่านและเพื่อท่าน ทำได้ไหม ไใาต้องพยายามลืม แต่จงระลึกถึงความทรงจำดี ๆ ที่เราเคยมีต่อกัน ถึงพ่อจะจาากไป แต่ความรัก หัวใจของท่านยังอยู่กับลูกเมียเสมอโดยเฉพาะเมือ่ลูกยังไม่โตนะ 3. ระหว่างคุณกับเพื่อน อาจพูดคุยเล่าเร่ืองความเสียใจจากการสูฯเสียคุณพ่อให้เธอฟัง หรือหากเกรงว่าจะพูดกันไม่รู้เรื่องเพราะนำ้ตาพาลจะไหลตลอดเวลาก็เขียนเป็น จดหมายยาว ๆ ก็ได้นะ นี่จะทำให้เราสบายใจในการบำบัดเยียวยาตนเองจากความเสียใจครั้งหใญ่นี้นะ เรื่องเราชอบเขาเป็ยหญิงชายหรือไม่ ไม่เป็นไร เรายังมีเวลาข้างหน้าอีกยาวไกล ตอนนี้ขอเพียงให้เป็นเพื่อนที่เราวางใจและไว้ใจกันได้เท่านั้นจะได้ไม่เป็น ภาระมากเกินไป พอจะทำได้ไหม อาจารย์ขอแสดงความเสียใจกับการสูญเสียคุณพ่อของหนูด้วย นับว่าหนูเก่งและเข้มแข็งมาก แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ หากอยากร้องไห้ ร้องเถอะนะ มันคุ้มที่จะร้องนะ ไม่ต้องกลั้น หนูบอกพ่อได้ว่าหนูคิดถึงพ่อมาก และหนูจะเข้มแข็งเพื่อพ่อจะได้สบายใจ คนเป็นพ่อแม่ไม่ได้อยากจากลูกๆ ไปเมื่อลูกยังเล็ แต่จำเป็นจำใจต้องไป หากเห็นลูกทุกข์โศกมาก ท่านคงจะย่ิงเสียใจ เพราะฉะนั้นร้องไห้ให้พอ แล้วจะได้ก้าวต่อไป พ่อจะยังอยู่กับหนูเสมอนะจ๊ะ แล้วเขียนไปปรึกษาใหม่ได้นะ