คุณสุ เป็นเรื่องน่าสนใจนะที่พบว่า ครอบครัวไทยจำนวนมากพบเจอสถานการณ์คล้าย ๆ กันนี้ คือมีแต่ลูกกัน แต่ไม่มีสามีไว้คอยช่วยเหลือ สำหรับคุณหากจะดีอยู่มากบ้างก็ตรง เขาทำงานส่งเสียเงินทองให้คุณกับลูกได้ หากเราต้องเลี้ยงดูส่งเสียสามีด้วย ก็จะย่ิงแย่ เข้าใจและเห็นคุณสุมากนะ แต่นั่นแหละนะ เราก็ตัดสินใจร่วมทางเดินร่วมบ้านกันมาจนลูกโต ๆ กันแล้ว ถึงตอนนี้ก็ใกล้จะสุดทางแล้ว หากคุณจะก้าวทิ้งไปก็คงไม่มีใครว่า แต่เรื่องคงไม่จบ เขาอาจจะตัดสินใจทำอะไรที่แย่ ๆ กว่าเดิมกับตัวเรา กับลูก และกับตัวเขาเองได้ เพียงเพราะต้องการยืนยันว่าเขาเป็นคนดีทำดีที่สุดแล้ว แต่โชคไม่ดีที่มีภรรยาไม่เข้าใจ ฟังจากท่ีเล่าไปและจากหลายครอบครัวกรณีคล้าย ๆ กันนี้ จริง ๆ แล้วฝ่ายชายเขารู้ตัดีทุกอย่างว่าเขากำลังเอาเปรียบเบียดเบียนภรรยา แต่อาจเพราะประสบการณ์ที่เติบโตมาในครอบครัวที่พ่อแม่ก็ทำคล้าย ๆ กันหรือครอบครัวส่วนใหญ่เป็นกันอยู่ เขาคุ้นเคยและทำอย่างที่เคยเห็นเคยเป็นกันที่บ้าน ทั้ง ๆ ที่ รู้ว่าไม่ถูกต้อง รู้สึกผิด มีความละอายใจอยู่ข้างในลึก ๆ แต่เพราะไม่เคยมีตัวอย่างของการยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นและลงท้ายด้วยการกล่าว "ขอโทษ" และปรับเปลี่ยนพฤติกรรมเสียใหม่ ครอบครัวในสังคมไทยพยายามจะยอมรับ มองข้ามความผิดพลาดบกพร่องของฝ่ายชายว่าเป็นเรื่องธรรมดา เป็นหน้าที่ของฝ่ายหญิงจะต้องอดทน จึงกลายเป็นว่านอกจากฝ่ายชายจะไม่แสดงความรู้สึกยอมรับผิดการกระทำของตนเอง เพื่อทำให้ฝ่ายหญิงรู้สึดีขึ้นหรือแสดงวุุฒิภาวะของฝ่ายชายว่าเติบโตขึ้น เปลี่ยนไปในทางดีเพื่อความสงบสุขของทุกคนในบ้าน กลับกลายเป็นฝ่ายชายพยายามกลบเกลื่อนความบกพร่องผิดพลาดของตน หากเกิดอะไรที่ไม่ดีก็จะโยนไปที่ฝ่ายหญิงกล่าวหาค้นหาความบกพร่องต่าง ๆ นี่คือชีวิตประจำวันของคนไทย ที่แลเห็นได้ชัดเจนในละครน้ำเน่าทั้งหลายที่สะท้อนความไม่โต ความด้อยทางวุฒิภาวะของผุ้คนที่ทำให้เกิดละครน้ำเน่าดัวกล่าว ที่สำคัญ นางเอกที่มีเหตุผลอดทนทำดี ไม่ค่อยมีโอกาสเกิด ต้องปล่อยบทนางร้ายออกมาตบตีแย่งชิงกันนั่นและ ชีวิตถึงจะมีรสชาด ที่คุยมาทั้งหมดนี้ก็เพราะรู้ว่า คุณสุรู้ดีอยู่แล้วว่าจะทำอย่างไรต่อไป เพียงอยากระบายให้ดิฉันฟัง การที่เราเดินทางมาถึงอายุขนาดนี้ เราก็มีรายละเอียดซับซ้อนมากยากที่ใครจะแนะนำได้จริง ๆ นอกจากตัวคุณเอง ซึ่งหากเป็นการเร่ิมต้นชีวิตคู่ใหม่ แล้วเรามองเห็นทะลุไปถึงอนาคต เราก็อาจตัดสินใจได้ง่ายกว่า แต่เพราะเราหลงเดินเพลิดเพลินมาจนเกือบสุดทาง ได้เพียงแค่หยุดคิดว่าอ๋อ "ชีวิตมันเป็นอย่างนี้เอง!" แต่ก่อนยามมีความรักก็อุทานว่า "พรหมลิขิตบันดาลชักพา จึงได้มาพบกันทันใด ...." ถึงวันนี้กว่าจะรู้ว่า คนที่เราพบอยู่ด้วยมาหลายสิบปีเป็น "มาร" หรือเป็นเทพบุตร ก็สุดทางพอดี ก้าวหนีออกไปไม่พ้น ได้แต่อุทานว่า "กรรมของเราจริง ๆ หนอ!" สุดท้ายก็ได้แต่รำพึงว่า "ที่ว่าเคยเป็นสุดรักสุดหวงนั้น สุดท้ายก็คือคนที่ทำให้เราเสียใจที่สุดนั้นเอง เรากำหนดของเราเอง!" ส่วนความหวังว่าเขาจะได้เห็นความดีของคุณบ้างนั้น เขาจะเห็นหรือไม่ ไม่สำคัญเท่าตัวคุณต้องมองเห็นว่าตัวเองทำอะไร ดี ๆ ให้เขาไปบ้าง เพราะลึก ๆ แล้วเขาก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าเขากับเราเป็นอย่างไรเพียงแต่ยังไม่อยากยอมรับเท่านั้นแหละ ก็ขอให้อดทนก้าวต่อไปอย่างหนักแน่นมั่นคงกล้าหาญ เอาชนะเขาได้ไม่มีประโยชน์ แต่เอาชนะใจตนเองให้ถึงที่สุดสำคัญกว่า ขอให้โชคดี วันนี้เพียงคุยกันเพื่อคลายเครียดแล้วกันนะ!

ตรงใจเลยค่ะ อาจารย์ ขอบคุณมากนะค่ะ