คุณไอรดา คุณพ่อคุณแม่คุณท่านรักและเป็นห่วงลูกหลานมากนะ กรณีที่ชอบบ่น หากเป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณและหลาน เข้าใจว่าพ่อแม่มองว่าภาระส่วนใหญ่ในครอบครัวมาตกอยู่กับคุณ ส่วนสามีนอกจากตัวเองจะให้ความสะดวกหรือช่วยเหลือลูกเมียไม่ได้แล้ว ยังนำพ่อแม่และพี่น้องของตัวเองเข้ามารบกวนคุณอีก เรียกว่าท่านห่วงคุณและหลานมาก ๆ กังวลไปหมด แต่ไม่รู้จะพูดอย่างไร เพราะคนเป็นพ่อแม่นั้น หากพูดไปแล้วไม่ถูกหูก็อาจกลายเป็นการยุยงให้สามีภรรยาเขามีเรื่องแตกแยกกัน ซึ่งคนพุทธถือว่าเป็นบาป พ่อแม่อึดอัดพูดไม่ได้จึงกลายเป็นการบ่นว่าจุกจิก คุณไอรดาต้องตั้งสติ แล้วพูดกับท่านอย่างสุภาพนุ่มนวลบอกท่านว่า คุณรู้ว่าพ่อแม่เป็นห่วงลูกหลานมาก หนูเองก็กังวล กำพลังพยายามพูดกับเขาอยู่ให้ปรับเปลี่ยนให้ดีขึ้น เพราะไม่อยากเป็นภาระของพ่อแม่ หากสามีไม่อยู่บ้านพยายามให้แวลากับพ่อแม่พาไปทานข้าวซ้ือของหรือตรวจสุขภาพ ให้พ่อแม่รู้สึกว่าคุณยังแคร์และเป็นลูกของเขอย่าไม่ใช่แต่งงานแล้วกลายเป็ฯคนรับใช้สามีกับครอบครวสามีไป กรณีสามีคุณ พิจารณาดูจากที่เล่าไป เขาก็คงเครียดไม่พอใจครอบครัวเขาแต่พูดไม่ได้ ความสามารถในการดูแลคุณและลูกยังไม่ได้ แต่เมื่อต้องพึ่งพ่อแม่เรา ทุกคนต้องเกรงใจให้เกียรติพ่อแม่เรา หากเขาไม่พอใจอะไร คุณก็พูดกับเขาเรียบ ๆ ว่า กำลังมองหาที่อยู่ใหม่จะได้ไมีมีเรื่องกวนใจคุณ ดีไหม ส่วนที่คุณคิดอยู่ขณะนี้ ก็ไม่ต้องพูดออกมาจะได้ไม่มีเรื่องมาก แต่รู้และตัดสินใจแล้วว่าจะทำอย่างไร ตอนนี้เพียงให้เวลาตัวเองกับสามีให้พยายามปรับตัวและยอมรับกันเองมากขึ้น หรือเดินกันไปให้ถึงที่สุดเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ปัญหาส่วนหนึ่งของครอบครัวคือเศรษฐกิจของประเทศมันซวนเซกันมานานทำให้ทุกคนลำบาก ปัญหาไม่ใชเกิดเฉพาะในบ้านแต่นอกบ้านรอบบ้านด้วย หากเข้าใจปัญหาของทุก ๆ คน ทำใจให้มีเมตตาไม่ถือสาบ้าง ให้อภัยกันบ้างเพื่อประคับประคองชีวิตให้มันดำเนินไปรอเวลาสถานการทางเศรษฐกิจของประเทศให้ดีขึ้น หวังว่าทุกอย่างจะค่อย ๆ ดีขึ้นนะ มีอะไรก็คุยไปได้ อดทนอีกหน่อยนะ ขอให้โชคดีค่ะ