หนูเคยมีเพื่อนสนิทค่ะ หนูคิดว่าเพื่อนกลุ่มนี้แหละ ใช่ที่สุดในชีวิตมหาลัยแล้วค่ะ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว หนูเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 3 ค่ะ บุคลิกเป็นคนเงียบๆ พูดน้อย คิดมาก แคร์คนรอบข้าง หนูมีปัญหากับเพื่อนค่ะ โดนใส่สี ใส่ร้าย เข้าใจผิด จนหนูโดนแบนค่ะ หนูเสียใจมากๆ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มันเป็นไปด้วยดีมาโดยตลอด มันเหมือนกับมีอะไรไม่รู้ดลใจให้เกิดเรื่องขึ้น จนผลสรุป คือหนูไม่เหลือใครเลย หนูก็ดำเนินชีวิตมาตามปกติแบบทุกวัน อยู่ๆเพื่อนก็ไม่คุยกับหนู มาเคลียกัน หนูโดนกล่าวหา ว่าเป็นคนขี้นินทา ชอบพูดลับหลัง หนูเป็นเพื่อนกับพวกเขามา3ปี หนูไม่เคยทำแบบนั้นเลย จนวันนี้เพื่อนทุกคนคิดแบบนี้ เขาพูดนินทาหนู พูดลับหลังหนู ว่าหนูเสียๆหายๆ หนูคิดว่าพวกเขาคือเพื่อนสนิทหนู แต่วันนี้เขากลับมาพูดว่า จริงๆเขาไม่ได้สนิทใจกับหนูเลย หนูเสียใจมากจนอยากจะหายไปจากโลกนี้เลยค่ะ แย่ไปกว่านั้น คือ พวกเขาคือรูมเมทหนู เลขที่ติดกับหนู ยังคงต้องเจอกันทุกวัน ทำงานกลุ่มด้วยกัน หนูรู้สึกอึดอัดแล้วไม่อยากอยู่ค่ะ เจอกันทุกวันแบบไม่คุยกัน ไม่มองหน้ากัน หนูต้องใช้ความอดทนไปเรียนพร้อมกัน อดทนนั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกัน อดทนอยู่ห้องเดียวกัน อดทนที่ไม่มีใครคุยด้วย แต่หนูยังตั้งใจเรียนอยู่นะคะ ไม่เคยคิดทิ้งการเรียน ไม่เคยคิดโดดเรียน 4คนคุยกัน หนู1คนนั่งอยู่เหมือนเป็นธาตุอากาศ วันที่มีเรื่องกัน เราตกลงกันว่า พวกเขาจะไม่คุยกับหนูเหมือนเดิม ไม่หยอกล้อ ไม่แซว คุยเรื่องงานเท่านั้น หนูต้องอดทนกับสภาพนี้อีก1ปี หนูก็จะเรียนจบ แบบไม่มีเพื่อน ตอนนี้หนูกลัวกับการมีเพื่อนมากเลยค่ะ หนูให้ใจไปกับเขา แต่เขากลับทำกับหนูแบบนี้ ความจริงใจที่หนูให้ไป เขาไม่เคยเห็นมันเลย เพื่อนป่วย เพื่อนมีปัญหา หนูมักเป็นคนแรกเสมอที่ช่วยเหลือ ครั้งหนึ่งวันก่อนสอบปลายภาค เพื่อนป่วยหนัก หนูยอมหยุดอ่านหนังสือพาเขาไปโรงพยาบาล เขาประสบอุบัติเหตุ หนูก็คอยช่วยเหลือ ช่วยทำแผล ถึงแม้หนูจะงานยุ่ง หนูไม่กล้าเข้าหาใครแล้วค่ะ กลัวเจอซ้ำแบบนี้อีก รู้สึกแย่และท้อแท้มากเลยค่ะ หนูอยากปรึกษา อยากระบายกับทุกคนที่หนูเจอ แต่หนูไม่กล้า หนูกลัวการหักหลัง คนเดียวที่หนูไว้ใจในตอนนี้มีแค่แม่ค่ะ หนูกลัวแม่เสียใจมากๆ หนูเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนในกรุงเทพ เป็นหน้าเป็นตาให้ครอบครัว แต่หนูกลายเป็นคนไร้เพื่อน แม่ให้กำลังใจหนูมาตลอดตั้งแต่เกิดเรื่อง แม่ไม่เคยเบื่อที่จะฟังหนูระบาย แต่หนูกลัวว่าสิ่งที่หนูเป็นตอนนี้มันจะทำให้แม่ลำบากใจ กลัวท่านจะเป็นห่วงที่หนูไม่มีเพื่อน หนูคิดมาก หนูเบื่อการอยู่หอ แต่หนูไม่มีที่ไป ไม่มีบ้านญาติที่นี่ เดินทางกลับบ้านบ่อยๆก็ไม่ไหว หนูไม่มีหวังที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้เลย หนูเสียใจมากๆ มีงานกลุ่ม มีฝึกงาน ที่หนูยังต้องอดทนอีกมากมาย ตอนนี้พึ่งผ่านมา 1 สัปดาห์ เหมือนทรมานนานเป็นปีเลยค่ะ
หนูรบกวนขอความเห็น ขอคำปรึกษา คำแนะนำจากทุกท่านที่มาอ่านเรื่องราวของหนูนะคะ
-ในมุมมองของท่านผู้อ่าน หนูดูแย่มั้ยคะ หนูควรจะทำยังไงต่อไปดี ณ ตอนนี้ คือต่างคนต่างอยู่ หมายถึง หนู กับ เขาอีก4คน พอจะมีวิธีคิดแนะนำให้หนูมั้ยคะ ว่าคิดอย่างไร อยู่อย่างไรถึงจะสบายใจและมีความสุขในสภาพแวดล้อมแบบนี้
- หนูไม่กล่าวโทษว่าใครผิด หนูไม่โกรธเพื่อนที่เป็นแบบนี้
- ในอนาคต ถ้าหนูเลือกที่จะอยู่แบบไม่มีเพื่อน จะดีมั้ยคะ มีแค่คนรู้จัก เพื่อนร่วมงานตามหน้าที่ แต่ไม่ยึดติดกับใคร ไม่สนิทใจกับใคร
ขอบคุณทุกท่านที่เมตตาเข้ามาอ่านและแสดงความคิดเห็นนะคะ ความคิดเห็นและข้อคิดดีๆจากทุกท่านจะเป็นประโยชน์และดีต่อสภาพจิตใจของหนู ให้หนูได้นำไปใช้ และปรับปรุงตนเองต่อไปค่ะ ขอบคุณค่ะ
สรุปเรื่องราวของหนูคือ เป็นเด็กต่างจังหวัดอยู่หอพัก กลับ้านบ่อนไม่ได้เพราะเปลืองเงิน มีครอบครัวที่อบอุ่น แม่เป็นทั้งแม่และเพื่อนที่ดี มีอะไรปรึกษาแม่ได้ แม่ตั้งใจฟังดี แต่เกรงว่าหากเล่าระบายบ่อย ๆ แม่จะไม่สบายใจถ้ารู้ว่าหนูไม่มีเพื่อนที่เข้าใจ ปัญหาของหนูคือ เพ่ือนเปิดใจว่าหนูชอบนินทาเพื่อน ซึ่งหนูบอกว่าไม่เคยทำ แล้วเคลียร์เรื่องนี้ให้ชัดเจนไปหรือยังว่า หนูไม่ได้ทำ และเรื่องอะไรบ้างที่เขากล่าวหาว่าเรานินทา เมื่อมีโอกาสเราก็ต้องบอกเขาอย่างตรงไปตรงมา ถ้าเขาไม่เช่ือไม่เป็นไร แต่เราต้องยืนยันอย่างหนักแน่นมั่นคง เมื่อทำแล้วพูดอธิบายแล้ว ถึงหากเขาไม่เช่ือหรือบางคนเช่ือบางคนไม่เช่ือ ไม่เป็นไร ตราบเท่าที่หนูยืนยันว่าไม่ได้ทำ ก็คือไม่ได้ทำ ใครจะเข้าใจผิดอย่างไรปล่อยเขาไปก่อน หากตัวเราหนักแน่นมั่นคง มีศรัทธาในความดีและที่ผ่านมา กระทำทุกอย่างด้วยความดี ไม่มีเจตนาร้ายต่อผู้ใด ก็ให้อภัยไม่ถือสาในสิ่งทีเขาพูด และสิ่งดี ๆ ที่หนูเคยทำให้เพ่ือน ๆ ก็ทำต่อไป เพราะคนดีการทำความดีเป็นเรื่องปกติ สิ่งดี ๆ ที่เราเคยทำให้เพื่อนหากต้องทำอีกเราก็ทำ ทำโดยไม่ต้องคาดหวังว่า ใคร ๆ จะเคารพ ชื่นชมหรือสรรเสริญเรื่องของเรา ขณะเดียวกันหนูต้ิิองท่องจำไว้เสมอว่า ความดีทั้งหลายที่ว่าทำให้เพ่ือนนั้น ความจริงค์ือหนูทำเพื่อตัว จะได้กล้าหาญ มั่นใจว่าการกระทดีที่หนูทำต่อเพือนนั้น เป็นการสะสมคุณความดีให้ตัวเอง เพื่อหนูจะได้มั่นใจ สะบายใจไม่หวาดระแวงว่า จะมีเรื่องไม่ดีมาเกิดขึ้นกับหนู การสร้างความมั่นใจให้ตนเองเป็นเรื่องสำคัญืทำให้เราเห็นคุณค่าของตัวเอง คนอ่ืนไม่เห็นไม่เป็นไร ขณะนี้หนูบอกว่า หนูคับข้องใจ ไม่มีเพื่อนสนใจ หนูรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ตัวคนเดียวไม่มีเพื่อน ความจริงแล้ว ก่อนที่เราจะเป็นเพ่ือนที่ดีของใครได้เราต้องเป็นเพื่อนที่ดีของตัวเองให้ได้ก่อน นั่นคือไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ที่ไหน เกิดเรือ่งร้ายดีอย่างไรก็ตาม เราจะเป็นคนคิดดี พูดดีและทำดีไว้เสมอ ที่สำคัญคำว่าเพื่อนไม่ได้จำกัดไว้เฉพาะ "คน" สัตว์ ดอกไม้ สายลม แสงแดด สิ่งแวดล้อม ตลอดจนหนังสือ เสียงเพลง ฯลฯ สิ่งรอบ ๆ ตัวเราคือเพื่อนหากเรามองเห็นเข้าใจยอมรับได้ เราจะไม่รู้สึกเงียบเหงาเลย หากหนูหรือใครไม่เคยเข้าใจหรือรู้เร่ืองเหล่านี้มาก่อน ก็ลองคิดพิจารณาดูว่า ถ้าหนูมีอารมณ์ดียิ้มแย้มแจ่มใจ เป็นมิตรกับคน สัตว์และธรรมชาติ ใครเห็นก็รู้สึกดี สบายใจที่จะได้อยู่ใกล้ อยากได้เป็นเพ่ือน ที่ผ่านมาาหนูได้พยายามเข้าใจและใช้ความอดทนหลาย ๆ อย่างดีแล้วนะ อดทนจนมันเป็นเรื่องปกติ หางานอดิเรกทำ เติมเต็มแต่งแต้มสีสรรให้เราเป็นผู้หญิงมีเสน่ห์ เข้มแข้ง อดทน มีความเมตตาต่อคนรอบ ๆ ทั้งคน สัตว์ สิ่งิขง ธรรมชาติริบ ๆ ล้วนพร้อมจะให้ความรู้สึกที่เป็นเพื่อนกับหนูทั้งนั้น คิดอย่างไร อ่านแล้วคิดตามไปด้วยหรือเปล่า ลองใหม่นะ ตั้งสติให้ ไม่ตอ้งโกรธไม่กล่าวโทษอะไรใคร ชีิวิตคนเราก็เป้นอย่างนี้แหละ ทุกข์บ้าง สุขบ้าง สนุกบ้าง เบ่ือบ้าง เหงาก็เป็น ไม่ต้องไปยึดติดหรือปล่อยให้เร่ืองหนึ่ง่ิสิ่งใดมาเป็นปัญหาและอุปสรรคในชีวิตนะ ลองไตร่ตรองดู ฝึกปฏิบัติ แล้วเขียนไปคุยใหม่ได้ขอใหโชคดี
